Doğumdan ölüme kadar yaşadığımız fani hayatta anlık pişmanlıklar duyar, geçmişle ilgili öz eleştirilerde bulunur, gelecekle ilgili planlar yapar, hayaller kurarız.
Hayatımızda muhtelif işlerle mücadele ederken arzu ettiklerimizi elde etmenin mutluluğunu yaşarız. Elde edemediklerimizin huzursuzluğu ile üzüntü duyarız. Her iki süreç devam ettiğinde zamanın su misali aktığının farkına varamayız, varsak bile önümüzdeki zamanlarda her şeyin en iyisini yaşayacağımız duygusu içinde teselli buluruz.
Sanayici olarak kinder yumurtaların içindeki oyuncakları üretiyor, otomotiv, beyaz eşya, elektronik, tarım sektörlerine imalatlar yapıyordum.
Hayatın keşmekeşi içinde emeğimle yoğun çalışırken, 1993'lü yıllarda milli görüşçü bir büyüğümüzün sohbetini dinlemek nasip olmuştu. Kıssadan hisse almamız noktasında hayatıma yön veren manaya esir, maddeye misafir olacağım bir sürecin başlangıcını ateşlemişti anlattığı hikaye müthiş bir ironiydi.
Konuşmanın özeti şöyleydi;
Azrail Aleyhisselam çok önemli işleri olan bir işadamının karşısına çıkıyor onun canını almaya geldiğini söylüyor. İş adamı "Kardeşim sen kimsin de benim canımı alacaksın?" diyor. Cevap gecikmeden geliyor "Ben AZRAİLİM diyor. Zamanın geldi hazırlan bakalım."
İş adamı yalvarıyor; "Etme eyleme yeni yatırımlar yaptım, kredilerim var, onlarca işçi çalıştırıyorum ben ölürsem bu işler batar, bu kadar insan ekmeksiz kalır. Bana biraz daha müsaade et yalvarıyorum."
Azrail Aleyhisselam insafa geliyor; "Tamam sana mühlet vereceğim diyor."
İş adamı; "Bir ricam daha var bir dahaki gelişinde hakkımda HABERSİZ HÜKÜM verme bir kaç gün önceden haber verirsen hazırlıklı olurum."
Azrail Aleyhisselam; "Tamam söz önceden haber vereceğim. "
Aradan yıllar geçiyor Azrail Aleyhisselam iş adamının huzuruna tekrar geliyor.
İş adamı önceden haber verecekti öğle anlaştık, her halde beni kontrole geldi diyerek Azrail Aleyhisselamı tebessümle karşılıyor.
Azrail Aleyhisselam üç beş sohbetten sonra; "Hazır mısın canını alacağım." deyince iş adamı karşı çıkıyor; "Sen ki Allahın Meleği sözünü tutmayacak mısın? Hani haber verecektin?"
Azrail Aleyhisselam; "Ey Allahın fani kulu tabi ki sözümü tuttum defalarca haber verdim lakin sen beni önemsemedin. Nasıl mı?"
"Ben ilk geldiğimde saçların bıyıkların ne renkti simsiyah; şimdi ne renk bembeyaz. Merdivenleri kaç kaç çıkıyordun? Simdi kaç kaç çıkıyorsun? Eskiden neredeyse yarım kuzuyu tek başına yiyordun şimdi ise gramla yiyorsun. Çayır bayır demeden tazı gibi yürüyordun şimdi sırtında evini taşıyan kaplumbağa gibi ağır adımlarla yürüyorsun, nefes nefese kalıyorsun. Daha sayayım mı yoksa durayım mı? Ben sana önceden haber verdim lakin sen de çoğu insan gibi daldın dünya hevesine hiçbirini görmedin."
Bu ironiyi dinledikten sonra her yıl çektiğim fotoğraflardan yıllara göre albüm yaptım, her baktığımda Azrail Aleyhisselam dan mesaj aldım.
"İlahi rıza doğrultusunda yaşadıkça ölümden korkmadım, lakin her fotoğrafta ölümü kokladım "
Yüce rabbim idrakine varıp idrakinde yaşayanlardan eylesin.
