Yıl 1994, Refah Partisi Meclis Üyesiyim, aynı zamanda sektöründe duayen sanayiciyim. Seçim çalışmalarımız süresince konuşmacı olarak katıldığım toplantılar, sohbetlerde Doğru Yol ve SHP iktidar ortaklığından oluşan hükumetin politikalarıyla ilgili ekonomi, üretim , istihdam, sosyal devlet eksiklikleri, toplumsal huzurun sağlanması noktasındaki yetersizlikleri üzerine konuşmalar yapıyordum.
Daha sonra ilerleyen zamanlarda bir minibüsle 6 kişilik vergi denetmeni başlarında müdür muavini beyefendi ile şirketime gelmişlerdi. Ofise geçtik bazı evraklar istediler, denetmen arkadaşlar kontrollerini yaparken müdür bey gözlerini ayırmadan arkamdaki tabloyu izliyordu. Bir an çok hüzünlendiğini hissettim. "Bu tabloyu nereden aldınız? Çok güzel ve anlamlı." demişti. "Sayın müdürüm özel yaptırdım. Babamın bize anlattığı ve gönlümüzde iz bırakan çocukluğundan bir anısını, mesleğinin aşığı ressam bir arkadaşıma aktardım o da yağlı boya ile tuvale aktardı." dedim. "Aslında bizlerde aynı durumun farklı bir boyutunu büyük şehirde ikamet ettiğimizden dolayı yaşıyorduk. Babam, gurbet ellere 9 nüfusla gelmiş bir BERBERDİ.
Abilerim, imkansızlıklardan dolayı liseden sonra okullarına devam edememişti. Bende 8 yaşıma geldiğimde abilerimin karşı çıkmasına rağmen boynuma astığım limon sandığına torbada fındık koyuyor, tahta iskeleler üzerine kurulu olan sahilde çay bahçelerinde satıyordum. 75 kuruşa aldığım Değirmendere fındıkları 100 kuruşa satıyordum..
Gecede 60 ile 90 paket arası satışlardan elde ettiğim geliri anneme veriyordum. O zor günlerde babama destek olmak için biriktiriyordu. Hem okuyup hem çalışarak çocukluğum ve gençliğimi yaşıyordum." diye ekledim.
Müdür bey söze başladı "Benim çocukluğumda köyümüzün çok akıllı bir çobanı vardı, 8 kardeşlerdi. Kız çocuklarının çoğunu babalarımız zaten okutamazdı. Erkeklerden çok istekli olanlarında imkanı olanların babaları okuturdu. Bizim çoban çocuk zeki ve akıllıydı. Okumayı çok istiyordu fakat ailesi çok yoksuldu. Kitap, defter önlük alacak paraları yoktu. Onun aynı şekilde bir kaç defa sınıfımızın kapısından böyle baktığı günleri hatırladım, bu yüzden çok gerilere gittim,hüzünlendim." demişti.
Kısa bir süre sonra müdür bey arkadaşlarına seslendi "Arkadaşlar fazla uzatmayın gitmemiz gerekiyor."
Vergilerini düzenli ödeyen, uzun süre denetleseler de olumsuz bir durum bulamayacakları, hiç zararı olmayan ve oldukça tertipli bir firmaydık. Almanya'ya kinder yumurtaların içindeki oyuncaklarla, Tofaş, Renault, Arçelik, Arılı Plastik, Vestel gibi firmalara yan sanayii olarak üretim yapıyordum ve cirolarımız oldukça yüksekti..
Müdür bey, her türlü siyasi baskıya rağmen yüreğindeki merhamet ve vicdanındaki hassasiyet ile aldığı devlet terbiyesiyle, kendi istikballerini düşünenlerin inadına "illa da hata bulmalısınız" talimatı verenlerin beklentilerini hüsrana uğratmayı tercih etmişti. Devletin varlığını zedelemek isteyenlere fırsat vermemişti.
Arkamdaki tablo sayesinde özü ve yüreği sağlam devlet yetkilisi ile yalın, samimi bir üslupla hasbihal etmenin huzurunu yaşamıştım.
O gün bugündür bu tabloyu zor günleri hatırlamak için seyrederim.
30 yıla yakındır tablonun gönül dünyamda oluşturduğu duyguyu, sıcaklığı ile yaşarım. Milletime hizmetkar olma noktasında coşarım. Aynı duygu ve samimiyetle gecesini gündüzüne katarak aşkla çalışan yorulmaz sözünün özünü icraatlarıyla gösteren USTA'nın yolunda her türlü zorluklara rağmen koşarım.