Lise yıllarımda boks yapıyordum. Elemelerde defalarca Türkiye Şampiyonu olan arkadaşım ve hemşerime denk gelmiştim. Çok hırslı, disiplinli ve başarılı bir sporcuydu. “Bahaddin seni hırpalamak istemem. Kararlıyım, şampiyon olacağım. Baktın kaybedeceksin antrenörün havlu atsın.” demişti. Evet yenilmiştim. arkadaşım Balkan Şampiyonu olmuştu. İkide bir gelip attığı dayak için sürekli özür diliyor, bana sarılıyordu.
Geçenlerde bir araya geldik, kendisi hâla antrenörlük yapıyor. “Bahaddin, o günler ne güzel günlermiş? Mertçe yediğimiz dayaktan keyif alan nesildik. Şimdi inlikle, riyakarca gösterilen sevgi o kadar içselleştirildi ki mertçe yediğimiz dayaktan daha ağır halde yüreğimizi acıtıyor.Gözümüzün üstüne mertçe atılan yumruğu özler hale geldik” Doğru söze ne denir?
Yüce Rabbim gönül dünyamızda mertliğin derin anlamını bilenlerin sayısını arttırsın.